Eydís Evensen dinlerken elim hep bir şeyler yazmak için klavyeye düşüyorsa da yazmak istediklerimi kafamda toparlamama rağmen yazamıyorum. Aslında yazamıyor oluşum yazma kabiliyetimin olmamasından değil, daha çok istemiyormuşum da sanki beni incitecekmiş gibi hissediyorum. İnsanların yazdıkları edebi yazılarla, her ne kadar belli bir konuda yazsa bile kendilerinden bir parçayı da size aktarıyor. Yazarken bunun farkına bile varmıyorsunuz. Kendimden bir örnek verirsem daha rahat anlatabilirim, diye düşünüyorum. Yani, yazmakla ilgili kendimi burada biraz eleştireceğim.
Sizlere burada ders verebilecek kadar bilgi birikimim olduğunu sanmıyorum. Buna rağmen, uzun zamandır yazdığım için yazmanın benim için ne ifade ettiğini aktarmak istiyorum. Çünkü, hepimizin anlatmak istedikleri var, anlatmak istediklerimizi kurgu yoluyla ya da kurgu dışı edebi eserler yazarak aktarıyoruz. Bu güzel bir şey, çünkü birisine sözlü olarak açılmanın zor olduğu konusunda hem fikir olsak bile (bu arada bazılarımız öyle değil, ki bu da kötü bir şey değil) yazmak bazılarımızı çok daha rahat hissettiriyor. Yine de yazarak birisine anlattığınız bir duyguyu, konuşarak anlatmanın aynı duygunun ağırlığını taşıyabildiğine hep şüpheyle baktım. Belki de tam tersidir, çünkü yazarak da duygularımı aktarabildiğimi düşünüyorum. Biraz arada kalmışım gibi hissediyorum.
Şimdi, derin bir nefes alayım ve yavaşça vereyim. Evet. Sanırım hazırım…